Het begon vorig jaar met het fietsen van een route die Johann Sebastian Bach ooit liep. Dit jaar fietste de Deense celliste Ida Riegels twee maanden aan één stuk langs de Rijn. Duizend kilometer van Zwitserland naar Nederland, met een grote, rode koffer op haar rug. “Dat was puur toeval: hij was in de aanbieding en licht van gewicht. Handig voor op reis.” Uiteindelijk bracht juist deze felgekleurde koffer haar onderweg het contact met mensen, waar ze zo op hoopte. De muzikante viel extra op en geregeld knoopten voorbijgangers een gesprek met haar aan. In de koffer zat haar zelfgebouwde cello. Tijd om hem te vernissen had ze niet meer, een half uur voor haar eerste concert bouwde ze hem af. “Mijn bedoeling was klassieke muziek mee te nemen, buiten de muren van het concertgebouw. En om mensen kennis te laten maken met deze muziek en de cello. Mensen die hier normaal gesproken niet direct mee in aanraking komen.”
“Aan de rand van een meer heb ik voor hem gespeeld.”
Ze speelde Bach en zelfgeschreven stukken tijdens haar optredens onderweg. Soms gepland voor ervaren luisteraars in een eeuwenoud kasteel, soms impulsief voor een enkeling middenin de natuur. “Zo ontmoette ik op een dag een man. Hij kwam luisteren naar mijn muziek en ik vertelde hem over de pin op mijn cello. Deze had ik bij het bouwen aangeschaft, maar eigenlijk wilde ik graag een pin van edelstaal. De volgende morgen belde de man me op: hij bleek smid te zijn en had een nieuwe pin voor me gemaakt. In ruil voor een privéconcert, zette ik de pin op mijn cello. Aan de rand van een meer spraken we af en heb ik voor hem gespeeld. De pin had verbazingwekkende invloed op het geluid.” Onderweg ruilde zij vaker haar muziek voor een gunst. “Met name eten en drinken heb ik hier en daar op deze manier mogen ontvangen. Ik speelde voor wijn en lokale specialiteiten in Duits wijngebied, voor taart en thee in een Zwitsers café en trad op in ruil voor wat water in een strandbar in Nederland.” Ze voegt toe: “In de strandbar waren ze zo blij verrast toen ik begon te spelen, dat ze me spontaan ook eten en een slaapplek aanboden. Helaas moest ik doorfietsen naar Rotterdam en kon ik het aanbod niet aannemen, ik had alleen water nodig om mijn fles voor die rit te vullen.”
“Muziek schrijven gebeurt, je kunt het niet afdwingen.”
Vooral Nederland inspireerde haar tijdens de reis. “De rivieren en weggetjes, de vriendelijke mensen. Hier schreef ik drie stukken, iets wat zomaar gebeurt en je niet af kunt dwingen. Soms kwam het opeens in me op en móest ik muziek schrijven.” De natuur en omgeving zorgden voor onbetaalbare indrukken. Toch gaf de combinatie van fietsen en cello spelen haar ook de grootste uitdaging: in korte tijd transformeren van actieve fietser in sierlijke celliste, klaar om een concert te geven. “Nu en dan vond ik een ruimte om mezelf even op te frissen, maar er waren momenten dat ik me snel in een hoek van de zaal nog in een jurk en hakken stond te hijsen, terwijl het publiek al klaar zat. Een aparte situatie, maar de afwisseling heeft zeker een positieve invloed gehad op mijn muziek. Het zorgde ervoor dat ik bijzondere luisteraars ontmoette, me geconcentreerd voelde na het fietsen buiten en nieuwe inspiratie kreeg.”
“De dieren leken gevoel voor muziek te hebben.”
Dat er bijzondere luisteraars waren, kan gerust worden gesteld. Riegels had de eer te spelen voor paarden op een rijschool in Zwitserland. “De dieren leken werkelijk gevoel voor muziek te hebben en kwamen nieuwsgierig dichterbij, of stonden rustig te luisteren.” Ook enkele zwanen langs de Rijn genoten van Bach en Saint-Saëns, al ontmoette ze vooral mensen onderweg. “Muzikanten en publiek kwam ik onverwacht of op afgesproken plaatsen tegen. Een muzikant in Duitsland fietste zelfs enkele tientallen kilometers met mee. Onderweg traden we samen op.”
Van Kopenhagen naar Rome
De celliste is inmiddels thuis, maar zit alweer vol plannen voor een nieuwe reis. Graag zou ze in 2019 een tocht langs de kust van het Deense eiland waar zij woont maken, om ook in eigen land voor publiek te spelen. Later wil ze reizen van Kopenhagen naar Rome. Op de fiets natuurlijk. Want: “Naast het naar buiten brengen van klassieke muziek, hoop ik mensen te motiveren eropuit te gaan en op de fiets te stappen.”
Beelden: Ida Riegels
