Is het gek op om een dag dat de zomer officieel begint en de temperaturen naar tropische waarden klimmen aan een Herfstlied te denken? Niet als je de dichter Rob Schouten en celliste Harriet Krijgh de schuld kan geven. Bij het luisteren naar de steeds intrigerender wordende versie van het Celloconcert van Edward Elgar uitgevoerd door Harriet Krijgh met het Tonkünstler-Orchester onder leiding van Martin Sieghart (Capriccio C5534) gingen de gedachten al snel naar het gedicht Herftslied van Rob Schouten. Het zal ongetwijfeld komen door de warme melancholische inslag van de vertolking waardoor dit even beknopte als minstens zo melancholieke werk van Schouten de strijd aanging met de aandacht voor de noten. Vooral de zin ‘maar nog liever helemaal niets’ blijf altijd wel even resoneren. Nieut vanwege een hekel aan muziek, integendeel, maar vooral vanwege het canvas van rust en stilte waartegen de muziek, bijvoorbeeld de noten van Elgars immer indrukwekkende Celloconcert, zich af kunnen zetten.
Herfstlied
Liever straatgejoel dan operette
maar nog liever helemaal niets;
met een blije lach in een stoel zitten
voor het raam bijvoorbeeld mij
aan alle tijdelijkheid onttrekken.
Desnoods het celloconcert van Elgar.
Uit: Rob Schouten – Gedichten I, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1978
