WEGMANN
Le souffle du temps – X (rétro-) perspectives
Judith Wegmann (piano)
hat[now]ART 202 • DDD-60’
Waardering: 10
Een eenvoudig cd-hoesje van wit karton. Minimalistische typografie van rode en zwarte letters op de voorkant. Binnenin twee sobere zwart-witfoto’s: een rotsachtig landschap, gefotografeerd door Judith Wegmann zelf, en een portret van Wegmann waarop zij haar gezicht wegdraait. Zij kijkt over haar schouder naar bomen op de achtergrond. Wegmann is een Zwitserse pianiste die zich schoolde in zowel jazz, klassiek als geïmproviseerde muziek. Haar Tien (retro-) perspectieven voor piano zijn als een landschap van klank. Een ruimte waarin je binnengaat zodra je de cd opzet. Een plek van ritselende, krakende, schurende, druppelende, rinkelende geluidjes. Dingetjes die vallen, stuiteren, rollen. Daar doorheen vrijwel voortdurend een onwerkelijk trage hartslag van hoge en lage pianotonen die uitklinken als bellen. Nu en dan duiken patronen op van onbestemde, rond zichzelf draaiende toonreeksherhalingen. In dit landschap is geen gevaar, er ligt niets op de loer, maar er is ook geen duizelingwekkend uitzicht of extatische schoonheidsbeleving. Eerder berusting. Wegmann wekt met haar geprepareerde piano de suggestie dat alle zintuigen worden geprikkeld. Nat, droog, stoffig, kiezelachtig, spinrag op je huid, de geur van water op steen, iriserende nevelwolken die langs elkaar schuiven. Het is er allemaal. Haar muziek is opgebouwd uit een veelheid van lagen. Dingen ver weg en dingen dichtbij. Geluiden die uitsteken en een moment de aandacht vragen, andere geluiden als kleine wervelingen onder een roerloze waterspiegel. Denk niet aan muziek, zet deze cd op en ga binnen in het landschap van Wegmann. Als de cd is afgelopen, denk je: naar die plek wil ik nog eens terug.
Machiel Swillens
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
