Volgende week, op 23 mei, verschijnt de nieuwe editie van Luister. De Zuid-Afrikaanse cellist Abel Selaocoe siert de cover. Niet alleen om dat hij een van de meest interessante jonge musici is die de hedendaagse klassieke muziek een breder perspectief geeft, maar ook omdat hij op zaterdag 14 juni in het kader van het Holland Festival en de ZaterdagMatinee optreedt en een speciaal voor hem geschreven celloconcert van Kate Moore in première brengt. En dat terwijl hij onder redelijk kansloze omstandigheden begon met zijn muzikale carrière.
Papieren cello
Met zijn acht jaar oudere broer Sammy moest hij negen mijl lopen om bij de school van Masote te komen. Sammy leerde er fagot spelen en Abel aanvankelijk blokfluit, maar die grote ronkende cello sprak toch meer tot de verbeelding. Helaas waren er maar twee instrumenten beschikbaar voor elf celloleerlingen. Dat bracht de broers op het idee om een cello van papier te maken. Selaocoe: “Samen met Sammy tekende ik de vier snaren van een cello op een stuk papier, zocht uit welke handposities welke toonhoogtes produceerden en deed, nadat ik het papier op mijn borst had geplakt, alsof ik het instrument bespeelde. Van onze moeder hadden we geleerd dat we helemaal moesten gaan voor de dingen die we wilden bereiken. Je weet niet wat je niet weet en voor mijn gevoel kon ik echt iets van mijn papieren cello leren. In die tijd had ik zelfs cello kunnen spelen op een bezemsteel.”
Bron
Over zijn rol als componist zegt hij: “Ik wilde muziek gaan maken vanuit het idee van collectivisme, in de hoop met mijn eigen composities verschillende werelden en tijdperken met elkaar te kunnen verbinden, met behoud van respect voor de eigenheid van alle muzikale elementen die ik wilde vermengen. Ook voelde ik steeds meer urgentie om de dingen die nu spelen in muziek om te zetten. Ik kijk altijd naar mensen, wat ze denken en doen, wat hun bezighoudt en hoe de dingen steeds weer veranderen. De wereld om ons heen is een geweldige bron voor creativiteit. Ook uit je eigen binnenwereld kun je veel inspiratie putten. Er is altijd wel iets om muziek over te schrijven. Zelfs als je geen inspiratie hebt kun je nog schrijven over hoe het is om geen inspiratie te hebben.”
