BEETHOVEN
Pianoconcert nr.3 in c, op. 37 – nr.4 in G, op.58.
Aldo Ciccolini (piano), Thesssaloniki Symfonieorkest o.l.v. Myron Michailidis.
EMI 0275982 • DDD-72’
Aldo Ciccolini wordt dit jaar 87 en heeft daarmee de status van “oud en eerbiedwaardig” bereikt. En zeker heb ik veel bewondering voor de Italiaanse Fransman. Vooral zijn inspanningen, zo’n veertig jaar geleden, voor de nu zo populaire muziek van Erik Satie zijn van onschatbare waarde geweest. Daarom spijt het mij dat ik deze Beethoven-concerten, voor zijn doen, nogal doordeweeks vind. Hij speelt virtuoos maar routineus, maakt weinig werk van dynamische verschillen, laat staan dat hij de overvloedig aanwezige kansen tot subtiele frasering aangrijpt. Is dat nu de grote Ciccolini? Ik meen te weten waar het aan ligt. Waarom voor deze opnamen in 2008 het orkest en de concertzaal van Thessaloniki werden uitgekozen, valt moeilijk te doorgronden, maar van zo’n houterig spelend orkest valt voor de oude pianoleeuw weinig inspiratie te verwachten. De geraffineerde versmelting van piano en orkest, vooral in het vierde concert, komt totaal niet tot zijn recht. Daarbij komt nog dat de piano wel, maar het orkest niet voordelig is opgenomen. De klank is hard en ongenuanceerd en tutti-passages klinken me te dik. Jammer dat Ciccolini als Beethovenvertolker vermoedelijk hiermee de geschiedenis in gaat.
Gerard Scheltens
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
