BRITTEN, FINZI
Serenade for tenor, horn & strings; Nocturne for tenor, seven obbligato instruments & strings / Dies Natalis
Mark Padmore (tenor), Stephen Bell (horn), Britten Sinfonia o.l.v. Jacqueline Shave
Harmonia Mundi HMU 807552 • DDD-78’
Benjamin Britten verrast ook in zijn minder bekende composities als de ‘Serenade for tenor, horn & strings’ en de ‘Nocturne for tenor, seven obbligato instruments & strings’. Componisten zoeken al sinds mensheugenis naar de rake openingsnoot en vervallen daarbij vaak in de gangbare clichés. Zo niet Britten; die zet met zo’n abstracte, maar toch door en door Engelse hoornsolo de zaken direct op scherp. Als tenor Mark Padmore vervolgens ingetogen inzet, wacht je even af wat er gaat gebeuren. Net als je denkt dat het allemaal inzakt komt onverwachts ineens de versnelling, en begint een scala aan variaties en stemmingswisselingen. Een mysterieuze klankwereld welt op, de zee knibbelt aan Cornwall; dan klinkt plots een misthoorn over de Thames – schitterend. De Nocturne heeft natuurlijk het bekende nachtelijke thema, waardoor structuur en muzikale gevoelswereld a priori zijn bepaald. Ook hier mysterie, soms bijna Charles Iviaans. Allemaal gevoelsecht vertolkt door Padmore en het Britten Sinfonia onder leiding van Jacqueline Shave. Gerald Finzi’s klankwereld sluit bijna naadloos op die van Britten aan, met dit verschil dat de dertien jaar oudere Finzi vooral een brave sfeertekenaar is. Veel verf maar weinig wol.
René Seghers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
