CHOPIN, BEETHOVEN
Sonatas: Funeral March – Hammerklavier
Beatrice Rana (piano)
Warner Classics 5419789765 • 1u12’
Waardering: 10
Voorafgaand aan een concert stond ik twee jaar geleden in het zelfbedieningsrestaurant (!) van Amare in Den Haag toevallig naast Beatrice Rana. In levenden lijve bleek de grote pianogodin slechts klein van postuur. Het leek onmogelijk dat de Italiaanse met haar bescheiden gestalte schijnbaar moeiteloos de moeilijkste pianoliteratuur aankon, zoals haar indrukwekkende opnames tot nu toe hadden bewezen. Ook die avond schitterde zij met Amsterdam Sinfonietta in twee klavierconcerten van Johann Sebastian Bach. Energiek en soepel vlogen haar vingers over de toetsen, waarbij zij behalve de juiste noten de muziek in haar ziel raakte.
Angst voor eenzaamheid
Op Sonatas presenteert Rana een ongebruikelijke combinatie van twee lijvige pianosonates: Frédéric Chopins Tweede pianosonate op. 35 en de allermoeilijkste pianosonate van Ludwig van Beethoven: Hammerklavier op. 106. Behalve de gemeenschappelijke toonsoort bes – respectievelijk mineur en majeur – neemt de Italiaanse overeenkomsten van beide composities zoals opbouw, (angst voor) eenzaamheid en de dood als uitgangspunt voor een spannende connectie. Dankzij haar vloeiende vingertechniek, uitgebalanceerd pedaalgebruik, rubato en een tot in de puntjes afgestemde vleugel met opvallend warme, diepe bassen verklankt Beatrice Rana de overbekende Chopin-sonate met verve in kristalheldere taal.
Ongehoorde nuances boven een grafkuil
Zelfs in het slotdeel, niet meer dan een deprimerend wanhopig gemurmel boven een grafkuil in amelodieuze parallelle octaven, weet Rana ongehoorde nuances aan te brengen die het unisono tot meerstemmige dialogen lijken te verheffen. Beethovens Op. 106 dendert daarna in de eerste twee delen hoopvol uitbundig uit de luidsprekers. Gepassioneerd en geperfectioneerd, gelukkig vrij van bravoure of effectbejag. Het lange contemplatieve derde deel kan gemakkelijk in een treurige en saaie monoloog verzanden, maar Beatrice Rana bewaart hierin een spannende intimiteit. De compositorisch ogenschijnlijk onspeelbare, complexe slotfuga sprankelt en knalt als een prachtige siervuurwerkshow. Bellissima!
Frank Hougee
Dit is een van de tienen uit Luister 779. Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
